در جامِ خونِ خودجـمالِ یار دیدند

اولین روزی را که قرار شد به من آموزش بدهد، من را برد سر خیابان، کنار یک دکه گذاشت و گفت: تا من برنگشتم هیچ جا نمیروی
کیارشی رفت و من اول گفتم شاید بیست دقیقه‌ای برگردد، شاید نیم ساعت، شاید 45 دقیقه، شاید یک ساعت و شاید دو یا سه ساعت
نهایتا چهار ساعته برمی‌گردد. دوازده ساعت گذشت و من یک لنگه‌ پا همانجا ایستاده بودم. وقتی برگشت، من خیلی عصبانی بودم
تا خواستم چیزی بگویم، گفت: این هم درس بود و هم آموزش
گفتم: یعنی چی؟
گفت: یعنی اینکه یک دیدبان خوب کسی است که در درجه اول حوصله و صبر داشته باشد
اگر تو اینجا نمی‌ماندی و رفته بودی به درد من نمی‌خوردی
بعضی وقت‌ها یک دیده‌بان 24 ساعت از جایش جم نمی‌خورد تا یک صحنه را شکار کند و دستور شلیک بدهد